กลุ่มนักวิชาการชาวฟินแลนด์กลุ่มหนึ่งได้กำหนดลักษณะของระบบดังต่อไปนี้ คือ[11]

• ตาข่ายความปลอดภัยทางสังคมที่ซับซ้อน นอกเหนือไปจากบริการของรัฐรวมทั้งการศึกษาฟรีและการดูแลสุขภาพสำหรับทุกคน[11]
• ปกป้องสิทธิในทรัพย์สินและบังคับใช้สัญญาอย่างเข้มแข็ง และง่ายที่จะทำธุรกิจ[12]
• บำนาญสำหรับทุกคน[11]
• การมีอุปสรรคต่อการค้าเสรีน้อย[13] ซึ่งรวมเข้ากับการแบ่งภาระความเสี่ยงร่วมกัน (เช่น มีโปรแกรมทางสังคม มีสถาบันตลาดแรงงาน) ที่ป้องกันความเสี่ยงที่มากับเศรษฐกิจแบบเปิด[11]
• มีกฎควบคุมตลาดขายผลิตภัณฑ์น้อย โดยประเทศนอร์ดิกได้คะแนนสูงมากสำหรับเสรีภาพทางการตลาด ตามการประเมินขององค์การเพื่อความร่วมมือทางเศรษฐกิจและการพัฒนา (OECD)[11]
• มีคอร์รัปชันน้อยมาก[11] ตามดัชนีภาพลักษณ์คอร์รัปชันของ Transparency International ปี 2558 ประเทศเดนมาร์ก ฟินแลนด์ สวีเดน และนอร์เวย์ จัดเป็นประเทศที่มีคอร์รับชันน้อยที่สุดโดยอยู่ใน 5 อันดับแรกในบรรดาประเทศ 167 ประเทศที่ประเมิน (เทียบกับประเทศไทยที่อันดับ 45)[14]
• ผู้ใช้แรงงานอยู่ในสหภาพแรงงานในอัตราสูง[15] ในปี 2556 อัตราผู้ใช้แรงงานและมีรายได้ที่เป็นสมาชิกของสหภาพแรงงาน (labour union density) ในไอซ์แลนด์อยู่ที่ 85.5% ฟินแลนด์ 69% สวีเดน 67.7% เดนมาร์ก 66.8% และนอร์เวย์ 52.1% เทียบกับเม็กซิโกที่ 13.6% และสหรัฐอเมริกาที่ 10.8%[16] อัตราที่ต่ำกว่าในนอร์เวย์สามารถอธิบายได้เพราะไม่ได้ใช้ Ghent system เริ่มตั้งแต่ปี 2481 ซึ่งเป็นระบบที่สหภาพแรงงานเป็นผู้แจกจ่ายสวัสดิการความว่างงานแทนรัฐบาล เทียบกับเดนมาร์ก ฟินแลนด์ และสวีเดนที่ใช้ระบบนี้[17]
• การเป็นหุ้นส่วนกันระหว่างนายจ้าง สหภาพแรงงาน และรัฐบาล คือหุ้นส่วนเหล่านี้จะต่อรองกฎเกณฑ์ที่ควบคุมตลาดแรงงานเอง ไม่ได้กำหนดด้วยกฎหมาย[18] สวีเดนมีการต่อรองทางแรงงานที่ไม่รวมศูนย์ เทียบกับฟินแลนด์ที่ยืดหยุ่นได้น้อยสุด[11] แต่ภาวะทางเศรษฐกิจที่กำลังเปลี่ยนไปก็ได้สร้างความหวาดกลัวในบรรดาผู้ใช้แรงงาน ทำให้สหภาพแรงงานไม่ยอมร่วมมือเพื่อปฏิรูประบบ[11] แม้ในขณะเดียวกัน การปฏิรูปและพัฒนาการทางเศรษฐกิจที่อำนวยประโยชน์ ก็ดูเหมือนจะลดความว่างงาน ซึ่งตามประวัติแล้วอยู่ในระดับสูง
• งบประมาณของรัฐบาลสวีเดนอยู่ที่ 56.6% ของผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ (GDP) เดนมาร์กที่ 51.7% และฟินแลนด์ที่ 48.6% ซึ่งอยู่ในเกณฑ์สูงมาก[13] เหตุหลักอย่างหนึ่งก็คือการมีข้าราชการเป็นจำนวนมาก ผู้ทำงานในบริการต่าง ๆ รวมทั้งการศึกษา การดูแลสุขภาพ และตัวรัฐบาลเอง เป็นการงานที่มั่นคงกว่า และมีจำนวนราว ๆ 1/3 ของผู้ทำงานทั้งหมด (>38% ในเดนมาร์ก) งบประมาณในโปรแกรมกระจายรายได้ เช่น สวัสดิการความว่างงานและโปรแกรมเกษียณก่อนกำหนด ก็สูงด้วย ในปี 2544 อัตราเงินทดแทนความว่างงานที่ขึ้นอยู่กับค่าจ้างอยู่ที่ 90% ของเงินค่าจ้างในเดนมาร์ก 80% ในสวีเดน เทียบกับ 75% ในเนเธอร์แลนด์ และ 60% ในเยอรมนี ผู้ว่างงานยังสามารถรับเงินทดแทนเป็นเวลาหลายปีก่อนจะลด เทียบกับการลดอย่างรวดเร็วในประเทศอื่น ๆ
• การใช้จ่ายของรัฐบาลในเรื่องสาธารณสุขและการศึกษาในเดนมาร์ก สวีเดน และนอร์เวย์ ยังสูงกว่าค่าเฉลี่ยของ OECD[19]
• มีอัตราภาษีโดยเป็นเปอร์เซ็นต์ของ GDP สูงที่สุดในโลก คือ สวีเดนที่ 51.1% เดนมารก์ 46% (ปี 2554)[20] และฟินแลนด์ 43.3% ประเทศนอร์ดิกมีอัตราภาษีค่อนข้างเท่า ๆ กัน คือแม้แต่บุคคลที่มีรายได้น้อยหรือปานกลางก็ต้องเสียภาษีในอัตราสูงเช่นกัน[21][22]
• รายงานความสุขโลกปี 2556 ของสหประชาชาติแสดงว่า ประเทศที่ประชาชนมีความสุขมากที่สุดในโลกอยู่ในยุโรปเหนือ ประเทศนอร์ดิกได้คะแนนสูงสุดในเรื่อง real GDP ต่อประชากร, การคาดหมายคงชีพโดยยังมีสุขภาพดี, มีผู้ที่ช่วยเหลือได้, ความรู้สึกว่ามีอิสรภาพในการเลือกชีวิต, ความเอื้อเฟื้อ, และการปลอดคอร์รัปชัน[23]
• ประเทศนอร์ดิกได้คะแนนสูงสุดในการป้องกันสิทธิของผู้ทำงานตามดัชนีสิทธิโลกปี 2557 ของสมาพันธ์สหภาพแรงงานนานาชาติ (International Trade Union Confederation) โดยมีเดนมาร์กเป็นประเทศเดียวในโลกที่ได้คะแนนสมบูรณ์[24]